NACIONALIZMI
SHQIPTAR KËRKON RIBASHKIM KOMBËTAR
Ne
nuk kërkojmë t'i ndryshojmë kufijtë përdhunshëm,
absolutisht jo. Por duhet ta kërkojmë kryeneçësisht,
e me të gjitha mjetet, për të drejtën e shprehjes
paqësore të vullnetit tonë politik. Ne duam t'i ndreqim
padrejtësitë e atyre që i ndryshuan kufijtë
me ligjin e xhunglës. Ne jemi me Kartën e Helsinkit. Sikur
të ekzistonte Karta e Helsinkit më 1912, Shqipëria
sot do të ishte e plotë.
Shkruan:
Idajet BEQIRI, adv, kryetar te Partia e Unitetit Kombëtar
të Shqipërisë
Kemi
lindur njerëz dhe jemi bërë shqiptarë aty 50.000
vjetë në Ishujt e Sumatrës. Iliro-thrakët, domethënë
të parët tanë, erdhën nga Ishujt e Sumatrës,
me një udhëtim 4000 vjeçar, plotë 35.000 vjet
para Krishtit, sipas rrezeve të karbonit C14, e u ndanë
në fise maqedonë, epirotë, etruskë, e u vendosën
në shprehjen gjeografike të sotme: Italia qëndrore,
Alpet , Dinarike, Vardari, Maqedonia e Sotme, Thraqia deri në
Athinë dhe të gjithë bregdetin Adriatik e Jon. Atëherë
Europa Qendrore ishte akoma e mbushur në akull.
Të
jesh nacionalist, në kuptimin shqiptar të fjalës,
do të thotë të njohësh historinë dhe kulturën
e të parëve të tu, të njohësh hapsirat
gjeografike dhe hapsirat shpirtërore të kombit tënd,
të vlerësosh të mirat dhe të këqijat e
të parëve dhe të sotmëve të tu, dhe, duke
e ngritur në piedestal atdhedashurinë, të bësh
maksimumin për t'i rikthyer kombit dhe popullit tënd emrin
e mirë, nderin dhe dinjitetin e nëpërkëmbur.
Cilat
ishin dhe thuajse ende janë edhe sot e kësaj dite hapsirat
shpirtërore shqiptare në kuptimin filozofik, psikologjik,
sociologjik, moral dhe epistemologjik? Ato sintetizohen pak a shumë
kështu: shpirtbujar, trim i ndershëm, fisnik, i rrëmbyer,
sentimental, porse me shumë pak logjikë, dhe përtac
deri në anullim vullneti për punë. Pra, është
një e vërtetë e hidhur që mentaliteti iliro-thrak
dallohej për përtacinë që e mbante nën
gjumin e hashashit. Fakt kuptimplotë është ajo që
qëndruan plot 32.000 vjet në male, me jetë gjahu
e pa ndërtuar banesa! E as të mos folim për alfabet.
Veç
një pyetje shumë të palakmuar duhet të ia bëjmë
vetvetes: ç'është kjo tragjedi që thuaj të
gjithë korifenjtë kombëtarë e shpirtërorë,
emrat më të mëdhenjë të kombit tonë,
personalitetet më të njohura dhe më të çmuara
të historisë dhe të kulturës sonë, ata
që na bëjnë nder sy e faqe botës, kryesisht
a më të shumtën jetuan jashtë atdheut të
tyre, nderuan histori e kultura të huaja, kurse shumë
pak bënë për Shqipërinë dhe shqiptarët?
Është ndonjë mallkim yni ky, a si shpjegohet?
Me
Pirron e me Aleksandrin, Lekën e Madh, mburren grekët
e i quajnë grekë. Justiniani, Diokleciani, Konstantini,
nuk quhen shqiptarë.Trimëria e shqiptarëve dhe mëndja
e tyre i shërbeu mburrjes së fuqive të kohës,
po jo të Shqipërisë. Edhe turqit përfituan shumë
nga gjaku dhe truri i shqiptarëve. Dhamë perandorë
e papë, kur s'kishim as shtet as kishë; dhamë 42
kryeministra e ministra gjatë sundimit osman, kur nuk kishim
administratë. Krijuam shtete të huaja moderrne dhe dhamë
burra shteti si Mehmet Aliun, që krijoi shtetin moderrn të
Egjiptit, Pashko Vasën që krijoi shtetin e Libanit, e
Qemajl Ataturkun, që krijoi shtetin modern të Turqisë,
ndërkohë që Shqipëria e varfër mbeti jetime.
Krenohemi
me Pal Gazulin, diplomatin, gojtarin e të parin rektor të
shkollave qysh në vitin 1442 në Raguzë, ndërkohë
që në atdheun tonë do të kalonin afro 500 vjet
për t'u hapur Mësonjtoria në Korçë. Krenohemi
me Leonik Tomeun, mendimtarin e madh të historisë e të
letërsisë, përkthyesin e njohur të klasikëve
të lashtë grekë, profesorin dhe titullarin e katedrës
së filozofisë në Universitetin e Padovës, që
i dha mësim dhe e pati studentin e tij astronomin e madh Nikolla
Kopernikun, njerin nga intelektualët më të njohur
të Venedikut asokohe, ndërsa shqiptarët as sot s'i
kanë në shqip klasikët e antikës. Shën
Jeronimi qe i pari që përktheu Biblën në latinisht,
ndërsa në shqip ky libër i shenjt i kristianëve
e myslimanëve s'do të përkthehej komplet deri më
1997. Si mund të harrojmë arkitekt Sinanin, kryearkitektin
e Perandorisë Osmane, që krijoi një nga kryeveprat
botrore, një ndër shtatë mbrekullitë e botës,
Xhaminë Blu; e njëherit, ndërtesa më e lartë
në Tiranë ishte gjer dje një 15-katëshe mjerane,
e në Prishtinë ndërtesa e sigurimit serb.
Pavarësinë
Greqisë ja dhanë shqiptarët Boçari, Xhavella,
Odiseu, Musulisi, Kundhurioti, Karaiskaqi, kur Shqipëria s'kishte
pavarësi. Historia greke, e besa as historia evropiane, nuk
i njeh si shqiptarë. Në monedhën e vet greku ka edhe
sot heroinën Bubulina të mbiquajturën Zhan d'Ark
e Greqisë, por ajo përsëri nuk njihet si shqiptare.
Eshtrat e Aleksandër Moisiut, të cilin ne e kemi për
lavdi, pushojnë prej kaq vjetësh në Lugano të
Zvicrës, meqë atdheu i tij s'ka kohë, mundësi
e vullnet të merret me to. E kështu mund të vazhdonim
me Melina Mërkurin, Irena Papasin, fituesin e çmimit
"Nobel" për letërsi Odhise Elitisin, i cili
kur mori këtë çmim të lartë, rrahu gjoksin
dhe tha:"Po, jam shumë këmbëngulës në
punë, këtë e kam nga nëna ime shqiptare".
Pastaj me princeshën rumune të familjes shqiptare Elena
Gjika, Viktor Eftimiun e Korçës, nobelisten e shkëlqyer
"Nënë Terezën", nobelistin tjetër
Ferid Murati, Ismail Kadarenë, si dhe aktorët e shkëlqyer
të Hollivudit vëllezërit Belushi, me Bekim Fehmiun
dhe me artistët e tjerë si Ana "Oxa" Hoxha,
Mikel Plaçido, Ibrahim Kodra, Ehat Musa, Angjelin Përlocaj,
Rexhep Mitrovica, Daut Berisha, Gjelosh Gjokaj etj.etj: rendi mund
të bëhet shumë, shumë më i gjatë.
Përfundimi
lind i qartë: Në se duam të shpëtojmë kombin
shqiptar, duhet të ndreqim historinë duke modeluar fatalitein
e gjatë të përçarjes dhe të punës
për të tjerët, jo për veten tonë. Jemi
një komb që e kemi mbrojtur dhe i kemi dhënë
shumë Evropës, por jemi të pa mbrojtur prej Evropës.
Ndaj duhet ta kompesojmë këtë me më shumë
atdhetari, me më shumë nacionalizëm. Për shqiptarët,
nacionalizmi nuk është pushtim, po çlirim. Ai nuk
është zbrapsje, po përparim; nuk është
largim prej modernitetit, por ecje drejt tij.
Kemi
se ku të referohemi. Historia jonë flet vet. Ne nuk e
meritojmë gjendjen ku jemi. Kur erdhëm në hapësirat
gjeografike ku jetojmë edhe sot këtu e 35.000 vjetë
para Krishtit, nuk gjetëm njerëz të kombësive
të tjera. Ne nuk pushtuam tokat e askujt. Shumë e shumë
shekuj më vonë erdhën popujt e tjera, të cilët
mungesën e të drejtës, e zëvendësuan me
fuqinë që ju dhanë aleatët e tyre, dhe na pushtuan
e kolonializuan. Ky kolonializim zgjati shumë. Për ironi
të fatit, si gjithmonë të vonuar, ne shqiptarët
kemi mbetur i vetmi vend në botë që ndodhemi nën
pushtimin kolonial të serbo-sllavo-maqedono-grekëve. Të
gjitha vendet afrikane, megjithëse kishin kolonizator anglezët,
francezët, belgët etj, e hodhën posht kolonializmin
dhe fituan lirinë dhe shtetet e pavarura. Ne shqiptarët
qëndrojmë nën kolonizimin serbo-maqedon!
Kjo
ironi supreme ndaj shqiptarëve duhet korrigjuar. Askush nuk
duhet të na mohojë dhe pengojë në rrugën
e ribashkimit kombëtar. Ne kemi një plus të madhe
se bashkimi kombëtar de facto ekziston dhe është
realizuar prej kohësh në zemrat e në mëndjet
e shqiptarëve. Këtë ribashkim nuk e kemi vetëm
de jure. A do ta pranojmë këtë mospërputhje
fatale? Këtu, dhe pikërisht këtu qëndron hamletizimi
i çështjes sonë kombëtare.
Të
huajt, por edhe politika zyrtare në hapsirat shqiptare, na
vënë barriera absurde. Ata na nxjerrin përpara Kartën
e Helsinkit për mosndryshimin e kufijëve me dhunë,
e thonë se kjo na heq të drejtën ta kërkojmë
ribashkimin e familjes sonë edhe paqësisht! Për më
keq, me të zellshmit në mbrojtje të teorisë
së mosribashkimit tonë kombëtar kanë dalë
dhe vazhdojnë të dalin disa segmente të politikës
zyrtare shqiptare.
Ne,
thjesht, s'kemi çare pa e kërkuar tonën. Sepse
kur s'e lypim me tërë gojën, kur s'e piskasim atë
me tërë forcën e mushkërive, të vërtetën
tonë e kthejmë në përbindësh të shëmtuar
që u dashka ta fshehim skutave; të drejtën tonë,
në krim që u dashka ta dënojmë ende pa e kryer;
e vehten - e fëmijët tanë, dhe fëmijët
e tyre! - në bartës potencialë të atij krimi:
në të dyshimtë të përjetshëm.
Ne
nuk kërkojmë t'i ndryshojmë kufijtë përdhunshëm,
absolutisht jo. Por duhet ta kërkojmë kryeneçësisht
e me të gjitha mjetet, edhe me armë po qe nevoja, për
mundësinë e shprehjes paqësore (!) të vullnetit
tonë politik. Ne duam t'i ndreqim padrejtësitë e
atyre që i ndryshuan kufijtë me ligjin e xhunglës.
Ne jemi me Kartën e Helsinkit. Sikur të ekzistonte Karta
e Helsinkit më 1912, Shqipëria sot do të ishte e
plotë.
Karta
e Helsinkit është kundër ndryshimit të kufijve
me luftë, por nuk është kundër ndryshimit të
tyre paqësor. Si u bë që s'e pengoi Karta e Helsinkit
ribashkimin gjerman? Pse nuk e pengoi ndarjen e 15 shteteve të
reja që ndryshuan kufijtë e ish-BRSS, e bashkimin e dy
Jemeneve në Siujdhesën Arabike? Pse nuk pengoi Karta e
Helsinkit ndryshimin e kufijve të ish-Jugosllavisë e krijimin
e minishteteve si Kroacia, Sllovenia, Bosnja, madje as krimin e
një shteti frankenshtajn si Maqedonia? Apo mos qenka shkruar
Karta e Helsinkit apostafat për shqiptarët!?
Që
në kohën e Napoleonit francezët flisnin për
konsolidimin e kombeve-shtete si një val e së ardhmes.
Ende do të presim ne shqiptarët? Vërtet jemi për
paqe në Ballkan dhe në Evropë, por jo për paqe
në kurrizin tonë, e në xhepin e armiqve tanë.
|