Ku
është elita?
Shkruan:
Xhafer SHATRI
Një
ditë e përcillja përmes televizorit një mbledhje
të Kuvendit të Kosovës. Aprovohej një ligj.
Një nga ata 6000 që ia kërkon Bashkimi Evropian çdo
vendi para se të integrohet në të.
A propos, për dy vjet Kuvendi ynë ka aprovuar 27 ligje,
kështu që sipas këtij ritmi Kosovës do t’i
duhen edhe 400 vjet për të përmbushur njërin
prej standardeve para se ta marrë biletën për Bruksel.
Nejse. Atë ditë në mbledhjen e Kuvendit u aprovua
një ligj, por doli mandej se nuk ishte aprovuar, sepse amandamenti
nuk kishte marrë pëlqimin e numrit të nevojshëm
të deputetëve të pranishëm. Mandej doli se megjithatë
ishte aprovuar! Pra u votua tri herë për të njëjtën
gjë: Po! Jo! Po!
Më në fund e kërkoi fjalën Oliver Ivanoviç,
nëse nuk gaboj mjek me profesion. Doli e tha se rregullorja
e Kuvendit thotë kështu, kështu, kështu... Duke
i njoftuar deputetët tanë se rregullorja ishte shkelur
radhazi. Deputeti i Povratak-ut, ishte krejt i qetë dhe shpotiste
vetëm me sy e me nje buzëqeshje të hollë ajkën
e politikës shqiptare në Kosovë. Ajo, ajka, heshtëte.
Mbledhjen e drejtonte një profesor i Fakultetit Juridik, përndryshe
100% ‘shqiptar etnik’.
Prita
se në mbrëmje në ndonjërin prej 3 kanaleve televizive
‘nacionale’ do të organizohet ndonjë debat
për këtë faj që quhet turpërim publik i
vendit. Asnjë fjalë, asnjë debat, asnjë koment.
Të nesërmen i shfletova gazetat. Asnjë fjalë!
Skandali bëhet krejt i padurueshëm kur ai nuk tërheq
vëmendjen as të atyre që krijojnë opinionin
e që quhen gazetarë, opinionistë, analistë apo
i tërë soji i kalemxhinjve që në Kosovë
paguhen rrast për të kryer punën e tyre.
E keqja më e madhe është kur opinioni mësohet
t’i marrë edhe skandalet e tilla si gjëra krejt
normale. Sikur puna e njeriut që nuk gërzhitet fare pse
është bërë gazi i botës.
Në
këtë rast njeriut nuk mund të mos i dal nga mesi
i barkut pyetja plot vnerë: ku është elita?
Nuk
ka nevojë të jesh apo të kesh qenë nxënës
i shkëlqyeshëm i historisë për të kuptuar
një defekt të madh te ne, shqiptarëve. Mungesën
tragjike të elitës dhe të mendjes së shëndoshë
në kthesat vendimtare të historisë së kombit.
Po ndalem në 15 vjetët e fundit:
Më 1997 terrori serb në Kosovë kishte marrë
përmasa llahtarisëse. Në atë kohë pjesa
dërrmuese e elitës sillej me një komoditet që
do të mund t’i lejonte vetës për këtë
çështje vetëm elita e Zvicrës apo e ndonjë
vendi të ngjashëm. Në Prishtinë dëgjoheshin
qartë krismat e armëve që merrnin jetëra shqiptarësh
për çdo ditë, ndërsa në ‘kryeqytet’
i madh e i vogël silleshin sikur kjo të ndodhte jo në
Drenicë, por në Timorin Lindor. Vëzhguesit kanë
konstatuar se kurrë në atë shehër nuk është
përpi akullorja me aq tërpi.
Ndërkaq, në Shqipëri edhe pse shihej se lufta kishte
përfshirë Kosovën, në vend të një
dialogu normal pushtet-opozitë për gjendjen alarmuese
në vend dhe në Kosovë, me një vullnet diabolik
në mes dy poleve u acarua gjendja deri në përdjegien
e krejt vendit. Njerëzit me mend në krye e harruan Kosovën
dhe të zezat që bënte Serbia para tmerrit që
po shkërmoqte Shqipërinë.
Më 1998, lufta kishte përfshirë krejt Kosovën.
Ndërkaq paria e saj ishte përçarë e bërë
paçavër. Puna shkoi aq larg sa që u organizuan
edhe zgjedhje parlamentare e presidenciale! Një karaxhozllëk
i pashëmbullt. Më vonë, gjatë gjithë verës,
diplomatët amerikanë u përpoqën t’i bëjnë
bashkë krentë e shqiptarëve të Kosovës.
Kot. Mjafton të lexosh librin tronditës të Medlin
Olbrajt për të kuptuar se si derëzinjtë tanë
ia bënin varrin vendit!
Erdhi Ramboullet. Ishin amerikanët ata që i detyruan shqiptarët
të ulen bashkë në një tavolinë dhe ta formojnë
një delagacion, që më mirë të quhej mori
brirësh në një thes, dhe të nxjerrin prej tyre
një nënshkrim aq të domosdoshëm për ta
bombarduar Serbinë.
Me çykë të zorit u nënshkrua Marrëveshja.
Dhe orë e çast pritej bombardimi i Serbisë nga
Nato, siç priteshin edhe pasojat që do t’i merrte
me mend edhe një fëmijë dhjetë vjeç.
Ndërkaq paria e Kosovës e bërë pikë e pesë
u kthye pa u marr vesh as se si do ta shpëtojë bthn e
vet e lëre më Kosovën.
Mjafton të analizojmë sjelljen e dy personaliteteve kryesore
të vendit në orën më të ligë të
Kosovës:
Ibrahim Rugova shkoi në gojë të ujkut dhe ia mundësoi
Millosheviçit të luajë me të si maca me miun,
dhe jo vetëm kaq por përmes tij ta poshtrojë keq
e faqe krejt botës një komb të tërë.
Ndërsa Hashim Thaçi, ai që nga 150 mijë fjalë
që i ka gjuha shqipe nuk kishte gjetur fjalë tjetër
për pseudonimin e tij pos emrit gjarpën, në orën
më të zezë të Kosovës, kur para hordhive
serbe po boshatisej krejt vendi, përmes televizionit iu drejtua
kombit me fjalët që do të mund t’i shqiptonte
vetëm Bali Katravella: „Ku janë intelektualët
e Keoseovës qi janë fut en birë t’minit dhe
nuk pe udhëheqin peop’llin!“
Kur i tha këto fjalë, personi me pseudonimin Gjarpën,
ishte përligjur edhe brenda por edhe jashtë si prijës
i padiskutueshëm i shqiptarëve të Kosovës!
Krejt
bota ishte ngritur kundër Serbisë, ndërkaq paria
e Kosovës nuk ishte e zonja ta formojë një ekip të
përbashkët për t’u imponuar vendi ynë
si palë në konflikt, dhe për t’u bërë
kështu pjesëmarrës i vendimeve që merreshin
në emër të Kosovës dhe efekti i të cilave
do ta përcjellte vendin dhe kombin tonë gjatë gjithë
shekullit që po vinte.
Pas
luftës, kryetari ynë i vetëshkarkuar ishte i fundit
që u kthy në Kosovën e lirë. Në kohën
kur në vendin tonë kishin ardhur njerëz nga krejt
bota, Ibrahim Rugova vazhdonte të mrizojë në Itali.
Ndërsa ’homologu’ i tij, Hashim Thaçi me
sojin dhe sorollopin e vet zhdepeshin së shkrryeri lirinë
e brishtë të Kosovës, duke lejuar dhe duke marrë
pjesë në kriminalizimin e pafalshëm të luftës
së shenjtë që kishin bërë për këtë
ditë disa dhjetëra breza atdhetarësh.
Shqiptarët
që harrojnë këto fakte nuk meritojnë të
jetojnë pa zgjedhën dhe pa kërbaçin serb.
Pas
luftës, për administratën ndërkombëtare
problemi më i madh ishte se si t’i ulë në një
tavolinë krentë e çakërdisur të Kosovës
dhe të fillojë me ta ndërtimin e një administrate
vetëqeverisëse. Këtë e arritën vetëm
pas një viti e gjysmë. U aprovua Korniza Kushtetuese,
marrëveshja Hakerup - Qoviç, u nxorën sa e sa rregullore,
u morën sa e sa vendime jetike për vendin dhe paria e
Kosovës reagonte dhe vazhdon të reagojë edhe tash
vetëm ’pasi ka ikur treni...’ Si për inat:
reagimi vjen vetëm pasi të jetë kryer puna.
Asnjëherë
deri më tash opinioni ynë nuk ka parë një dokument
për të qenë në të cilin paria ose institucionet
e Kosovës të kenë shprehur pikëpamjet e tyre
me shkrim dhe poashtu me shkrim t’u jenë drejtuar shteteve
apo institucioneve ndërkombëtare vendimmarëse. Dihet
se shteti parasegjithash është perandori e letrave. 100%
e punëve të shtetit janë punë me letra. Në
Kosovë nuk ka letra. Në vend të tyre me botën,
me shtetet vendimmarrëse paria jonë komunikon përmes
gazetarëve! Para gazetarëve kërkohet pavarësia,
para gazetarëve falënderohen dhe përshëndeten
të plotfuqishmit e globit, përmes gazetarëve shprehet
pakënaqësia për sjelljet gjithnjë e më
arbitrare të administratorëve ndërkombëtarë,
para gazetarëve protestohet për qenien nën pushtimin
e mëtejmë serb të 15% të territorit të
Kosovës, përmes gazetarëve krerët e institucoioneve
komunikojnë me njëri-tjetrin...
Në
Shqipëri përmes gazetarëve e jo para prokurorive
zyrtarët më të lartë të vendit ia qesin
njëri tjetrit të palarat në shesh duke treguar se
në maje të piramidës së shtetit ndodhen padrinot,
baronët e drogës, trafikantët me qenie njerëzore,
shtisit e vrasjeve...
Shtrohet
prapë pyetja ku është elita? A kanë shqiptarët
elitë dhe a mund të jetë elitë ajo që para
këtyre fakteve, që nuk janë veçse maja e Aisbergut,
hesht sikur t’ia kishin këputur gjuhën me brisk?
A
mund të jenë elitë njerëzit që kanë
dalë nga sqetullat e shtetit dhe administratës serbe,
e të cilët sot kanë zënë pozita kyçe
në Kosovë, dhe, jam krejt i sigurt, me pëlqimin e
tyre për çdo ditë po zhvlerësohen dokumentet
e Kosovës; pasaporti, letërnjoftimi, të gjitha llojet
e çertifikatave dhe po zëvendësohen me dokumente
përkatëse serbe, të cilat qytetarit të Kosovës
i kushtojnë një dreq e gjysë?
A
mund të quhen elitë ata që Vjenën, rastin që
iu dha Kosovës të kërkojë ndërkombëtarisht
e para krejt botës llogari, e kthyen në vend, ku Kosova
duhej të jipte llogari?
A
mund të jenë elitë ata që dikur kanë lënë
krejt rininë e tyre nëpër burgjet serbe dhe sot nuk
u bie ndërmend të aprovojnë në Kuvendin e Kosovës
një rezolutë për Ukshin Hotin? Një rezolutë
bile me dy rreshta për njeriun dhe intelektualin e burgosur
që e masakruan serbët me duar lidhë dhe sot nuk dihet
as ku e ka vorrin?
Ky është shëmbulli më flagrant i mjerimit të
disidencës shqiptare... Duke parë këtë mjerim
të shkëlqejë me kaq zijim në Kuvendin e Kosovës,
njeriu e kupton pse vende si Polonia, Çekia etj., shkuan
aq larg. Shkuan sepse disidenca e tyre kishte personalitete të
shkëlqyera njerëzore e intelektuale si Geremeku, Haveli
etj., të cilëve kurrë nuk ua turbulloi mendjen pushteti.
A
e dinë se çka është fjala elitë ata që
sot zënë vende kyçe në qeverinë e Kosovës,
por që nuk u bie ndërmend t’i ndajnë një
pension nderi Adem Demaçit, i cili një jetë të
tërë e ka çuar në rrtsms për këtë
vend? A i shtrojnë ata zotërinj ndonjëherë vetes
pyetjen, para ose pas allishervisheve me tenderet, se me çka
jeton Adem Demaçi, me çka jeton Xajë Nura, çka
po ndodhë me jetimët e Ukshin Hotit?
Ku
është elita e Shqipërisë, e cila nëse nuk
ka guxim të përmend emrat, të paktën të
përmend numrin e ministrave dhe të funksionarëve
të lartë të shtetit që marrin për çdo
muaj hisen e tyre nga parat që fitojnë çikat e
mjera të Shqipnisë, në trupin e njomë të
të cilave shfryn blt krejt fundërrina e Evropës?
Ku
është elita? A mund të thuhet se ne shqiptarët
kemi elitë? Dhe nëse vërtetë kemi elitë,
atëherë çka po bën ajo?
|