A
e duan shqiptarët bashkimin kombëtar?!
Shkruan: Shefki OLLOMANI
Shqiptarët, deri tani, e kanë vërtetuar se nuk e
duan lirinë, bashkimin kombëtar dhe Shqipërinë
etnike, të bashkuar, reale, natyrore,…! Sepse, po ta
donin, do ta kishin, do të pajtoheshin e bashkoheshin mes veti
rreth një qendre të vetme politiko-ushtarake, do të
luftonin dhe do ta fitonin lirinë, ribashkimin kombëtar
dhe Shqipërinë etnike. Shqiptarët ende nuk e kanë
ndryshuar vetveten e tyre, prandaj nuk ka ndryshuar as gjendja e
tyre politike, juridike, ekonomike dhe kombëtare! Kush ishim,
nga vijmë dhe ku jemi të gjithë e dijmë, por
kah shkojmë dhe kah duhet të shkojmë, ose nuk e dijmë,
ose nuk duam ta dijmë!
Deri tani politikanët shqiptarë të trojeve shqiptare
nën ish-Jugosllavi i kanë ndërruar shpesh taktikat
dhe strategjitë e tyre politike të luftës për
liri, pavarësi e bashkim kombëtar! Në vitet ’70-të
dhe ’80-të të shekullit të kaluar veprohej
e punohej për një Republikë Shqiptare në kuadër
të Federatës Jugosllave, ku do të përfshiheshin
të gjitha territoret shqiptare nga Manastiri në Preshevë
dhe nga Presheva në Tivar. Por në vitet ’90-të
kjo kërkesë u braktis dhe u thërrmua në disa
kërkesa e strategji politike të vogla të politikanëve
shqiptarë dhe partive të tyre politike! Kështu, Republika
Shqiptare e Kosovës u rrudhë në Shtetin e Kosovës,
që do të përfshi vetëm ish-KSA të Kosovës!
Partia për Veprim Demokratik e Kosovës Lindore mbajti
një Referendum popullor për vetëvendosje dhe bashkim
me Kosovën, por kur erdhi koha që ky bashkim të bëhet
përmes luftës çlirimtare të UÇPMB-së,
kjo parti u tërhoq nga strategjia e vet politike, e mohoi vetveten,
nuk e përkrahu luftën dhe u kënaq me një “autonomi
kulturore” nën Serbi!
Partitë politike të Iliridës vetë e mbajtën
një Referendum për Autonomi Politiko-Territoriale, për
Republikën Autonome të Iliridës, dhe vetë e
braktisën këtë rrugë e strategji politike, duke
u kënaqur me statusin e “shtetformuesit” të
shqiptarëve në IRJM! Luftën çlirimtare të
Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare në Iliridë,
nuk e përkrahu as PDSH-ja dhe as PPD-ja! Ata e “përkrahën”
këtë formacion politiko-ushtarak vetëm me qëllim
të neutralizimit dhe të ndaljes së luftës, përmes
Mbledhjes së Prizrenit dhe Marrëveshjes së Ohrit!
Dhe kur këto dy parti e humbën garën politike për
pushtet përballë Bashkimit Demokratik për Integrim,
atëherë u “kujtuan” për “mangësitë”
e Marrëveshjes së Ohrit, për “pamundësinë”
e implementimit të saj, për “mosfunksionimin”
e shteteve multietnike (edhepse vetë janë frymëzuesë
dhe nënshkruesë të saj), u “kujtuan”
për Shqipërinë etnike,…! PDSH-ja dy herë
brenda një dekade ka luajtur me kartën politike të
“nacionalizmit dhe radikalizmit të saj patriotik”:
së pari kur u shkëput si fraksion nga PPD-ja dhe fitoi
pushtetin (pas bashkimit me Partinë Demokratike Popullore),
dhe së dyti tani, pasi humbi pushtetin nga BDI-ja! Duam të
besojmë se këtë herë PDSH-ja e ka përnjëmend
dhe nuk lufton për pushtet dhe integrim multietnik, por për
dinjitet kombëtar dhe për shtet etnik. Koha do ta vërtetojë
shumë shpejt sinqeritetin dhe vendosmërinë, apo hipokrizinë
dhe mashtrimin e saj, në realizimin e programit politik për
shtet etnik. Koha - ky gjykatës i pagabueshëm, i paanshëm
dhe i pamëshirshëm!
Kurse Malësia e Madhe nën Mal të Zi heshti, sepse
kurrë nuk e mori vesh se çka duan dhe për çka
luftojnë shqiptarët e Kosovës, të Kosovës
Lindore dhe të Iliridës! S’kishte si ta marrë
vesh, kur as ata vetë nuk e ditën dhe ende nuk e dijnë
se për çka luftuan dhe çka duan!!! Asnjë
ushtri çlirimtare, asnjë parti politike relevante në
Shqipërinë e lirë dhe në Shqipërinë
e robëruar nuk kanë kërkuar dhe nuk kërkojnë
bashkim kombëtar, ribashkimin e Shqipërisë etnike,
as me paqë e diplomaci, as me luftë!!! Bashkimin kombëtar
dhe Shqipërinë etnike e kërkon vetëm Lëvizja
Kombëtare për Çlirimin e Kosovës (LKÇK)
dhe Fronti për Bashkim Kombëtar të Shqiptarëve
(FBKSH), por ata janë të margjinalizuar, të izoluar
nga partitë parlamentare dhe qeveritë shqiptare të
Tiranës dhe të Prishtinës, si dhe pa përkrahjen
e duhur të kombit shqiptar!
Është ky edhe një fakt se pushtetlinjtë shqiptarë
dhe shqiptarët nuk janë për bashkim kombëtar
dhe për Shqipërinë e bashkuar etnike!!! Të mos
keqkuptohemi, ata janë për atë, por nëse ua
sjellë, si byrekun në tepsi, Zoti nga qielli apo Amerika
nga përtej Atlantikut! Atëherë, kush do ta bëjë
Shqipërinë etnike, nëse jo shqiptarët dhe udhëheqësit
e tyre, nëse jo qeveritë dhe institucionet shtetërore
të tyre?! Vallë, a e don ky popull çlirimin e vet,
bashkimin e vet, Atdheun e vet të lirë dhe të bashkuar?!
Deri sot jo, nesër të shohim! Po ta donte, atëherë
votuesit shqiptarë në Kosovë do t’ia jepnin
votat LKÇK-së, LPK-së dhe UNIKOMB-it, kurse në
Shqipëri populli votat do t’ia jepte Partisë së
Unitetit Kombëtar. Por kjo nuk ka ndodhur gjer më sot!
Sepse populli shqiptar, këtej e andej kufirit shqiptaro-shqiptar,
nuk e don bashkimin kombëtar as në mënyrë paqësore
e demokratike, përmes votës së tij të lirë
dhe as përmes luftës së armatosur!!!
Se shqiptarët luftojnë me turra-turra, me rend, pjesë-pjesë,
veç e veç dhe të përçarë këtë
e ka dëshmuar e gjithë historia jonë e lashtë
dhe e re. Kush ka kujtesë të kthjellët, se shqiptarët
harrojnë shumë shpejtë, e dijnë se, si gjithmonë
edhe tani, shqiptarët, apo thënë më saktë
– “fiset moderrne shqiptare” (!), i zhvilluan
betejat e tyre çlirimtare të ndarë, të përçarë,
veç e veç, njëri pas tjetrit e në nivel
fisnor, lokal dhe krahinor!
*****
Betejën çlirimtare e nisi “fisi” i
madh shqiptar, por i përçarë, i Kosovës! Kishte
shumë komandantë dhe pak ushtarë! Dhe të gjithë
ishin kundër Serbisë, por edhe kundër njëri-tjetrit!
Prandaj, kjo UÇK, nga afro 2 milionë shqiptarët
e Kosovës, mundi që në rradhët e saj, deri në
qershor 1999, të rreshtojë diku 10-15 mijë ushtarë
apo luftëtarë të lirisë! Pra, për çlirimin
e Kosovës nuk luftoi as 1% e popullsisë së saj! Si
mund të çlirohej Kosova me kaq pak luftëtarë?!
Kjo vërtetoi politikën dhjetëvjeçare të
LDK-së se, populli i Kosovës nuk e don luftën, por
paqen! Se shqiptarët e Kosovës e duan lirinë dhe
pavarësinë e Kosovës, por përmes paqes dhe jo
përmes luftës! Prandaj e lëshuan Kosovën në
mënyrë aq masovike në mars-prill 1999, por UÇK-së
nuk iu bashkuan! UÇK-ja nuk mundi të krijojë unitetin
e popullit, nuk mundi ta bindë popullin që të luftojë
për liri, nuk pati mbështetjen e shumicës së
popullit, prandaj edhe nuk mundi ta çlirojë Kosovën!
Atë që bëri UÇK-ja, me luftën e saj vërtetë
titanike dhe heroike, ishte që i dha shkak dhe argumente NATO-s
që të intervenojë ushtarakisht kundër Serbisë
dhe i hapi rrugë vendosjes së protektoratit të OKB-së,
përmes UNMIK-ut, në Kosovë. Lufta çlirimtare
e UÇK-së dhe vendosja e UNMIK-ut në Kosovë,
bënë të mundur kthimin e refugjatëve shqiptarë
në Kosovë, bënë të mundur bashkimin e “fiseve”
shqiptare të Kosovës dhe formimin e Popullit Kosovar,
kurse Kosovarët pastaj përcaktuan Hymnin Kosovar, qepën
Flamurin Kosovar dhe hapën horizonte të reja drejt pavarësisë
së shtetit multietnik kosovar të Kosovës. Nga e keqja
më e madhe - pastrimi etnik i Kosovës, kjo është
e keqja më e vogël! Më mirë të ketë
Kosovë-Shtet me kosovarë, se sa të mos ketë,
as Kosovë dhe as kosovarë!
Betejën çlirimtare, shkëputje nga sundimi
serb, pas mbarimit të luftës së Kosovës, e filloi
“fisi” i vogël i Kosovës Lindore në vitin
2000, i cili për t’u dalluar nga “fisi” i
madh i Kosovarëve, ia ndërron brenda natës emrin
krahinës së vet dhe e quajtën “Lugina e Preshevës”!
Dhe ky “fis” i vogël shqiptar, tepër i vogël
në krahasim me 9 milionë serbët, prej rreth 100 mijë
banorëve, formoi ushtrinë e tij çlirimtare me emrin
e gjatë, të çuditshëm e aspak melodik: UÇPMB!
Pse vallë nuk e emëruan Ushtria Çlirimtare e Kosovës
Lindore (UÇKL), apo të paktën me atë emrin
e ri të krahinës së tyre: Ushtria Çlirimtare
e Luginës së Preshevës (UÇLP)?! Apo, nëse
përmendet vetëm Presheva, do të hidhërohej Bujanoci
e Medvegja?! Po Tërnocin e Madh ku e lanë, edhe ai është
një vendbanim i madh, mbi 10 mijë banorë, pse nuk
e futën edhe atë në emërtimin e ushtrisë?!
Kjo UÇPMB, që i kishte 2-3 mijë luftëtarë,
luftonte për çlirim dhe bashkim me Kosovën, kurse
veten nuk desh ta quajë Ushtria Çlirimtare e Kosovës
Lindore! Këto lapsuse mund t’i bëjnë vetëm
shqiptarët lokalistë, që ende vuajnë nga mentalitete
fisnore mesjetare! Dhe me një numër kaq të vogël
luftëtarësh donin të çlironin Luginën
e tyre të Preshevës, të shkëputen nga Serbia
milionëshe dhe të bashkohen me Kosovën! Deshën
të bëjnë atë që nuk mundi ta bëjë
Kosova prej 2 milionë banorësh! Dhe me gjithë vullnetin
për të luftuar dhe dëshirën për t’u
çliruar, UÇPMB-ja nuk mundi të arrijë asgjë,
përveç viktimave njerëzore, plagëve të
reja dhe dëmeve materiale që ia shkaktoi ushtria shoveniste
serbomadhe! Lugina e Preshevës, njëherë për
njëherë, mbeti nën sundimin dhe neokolonializmin
serb! Ajo nuk mundet kurrë të çlirohet vetë
nga Serbia, pa ndihmën dhe luftën e përbashkët
të të gjithë shqiptarëve.
Pas dështimit të çlirimit të Kosovës
Lindore, apo Luginës së Preshevës, siç i thonë
sot politikanët e “moderuar”, betejës çlirimtare
ia filloi “fisi” tjetër i madh i shqiptarëve
të Iliridës! “Fisi” shqiptar i Iliridës
ende nuk e ka të qartë se si quhet vendi i tij, apo krahina
gjeografike ku jeton! Shqiptarët autoktonë Iliridës
herë i thonë Maqedonia Perëndimore, herë Maqedonia
Veri-Perëndimore, herë Maqedonia Shqiptare, herë
Shqipëria Veri-Lindore dhe këto kohët e fundit kanë
filluar ta quajnë edhe Lugina e Vardarit, duke marrë yrrnek
nga Lugina e Preshevës! Prandaj, nga ky konfuzion etimologjik,
ata ushtrinë që krijuan më 2001, për të
luftuar kundër IRMJ-së, e emërtuan Ushtria Çlirimtare
Kombëtare (UÇK)! Dhe kjo ushtri, porsi simotrat e saj,
UÇK dhe UÇPMB, në vlugun e fuqisë së
saj i kishte diku 4-5 mijë luftëtarë! Kur dihet se
numri i shqiptarëve të Iliridës është 800
000 - 1 000 000 banorë! UÇK-ja e Iliridës nuk pati
përkrahjen e duhur të shumicës së popullit shqiptar
dhe sidomos aspak, apo fare pak, përkrahjen e partive politike
shqiptare të Iliridës! Prandaj, edhe objektivat programore
të UÇK-së, për çlirimin e Iliridës,
nuk u realizuan! Lufta u ndal në mes të rrugës, pa
filluar ende siç parashihej!
Dhe kur t’i mbledhësh ushtarët e tri ushtrive
çlirimtare shqiptare në një të vetme, ata
nuk e tejkalojnë numrin e 22 000 luftëtarëve të
lirisë! Kurse, vetëm Armata e Maqedonisë i kishte
në ato vite rreth 50 000 ushtarë, pa llogaritur këtu
ushtrinë serbomalazeze, si ushtria më e fortë e Ballkanit
në atë kohë! E pra, dëshira mbetet dëshirë
dhe realiteti mbetet realitet. Por, edhe serioziteti është
seriozitet dhe hajgarja (shakaja) është hajgare! Dhe është
fakt i trishtueshëm se shqiptarët e Kosovës, të
Kosovës Lindore dhe të Iliridës nuk u treguan aspak
seriozë para përgatitjes dhe gjatë zhvillimit të
betejave të tyre për çlirim nga Serbia dhe Maqedonia,
sepse ata paraprakisht nuk u bashkuan politikisht, ushtarakisht,
organizativisht dhe finansiarisht ndërmjet veti, që të
formojnë një udhëheqje të vetme politike, një
front popullor të vetëm, një ushtri të vetme
çlirimtare dhe një fond të vetëm finansiar
dhe pastaj të fillonin luftën çlirimtare në
të gjitha hapësirat shqiptare të robëruara përnjëherë.
U shkelën Tezat për Frontin Popullor të Republikës
së Kosovës të Kadri Zekës! Nuk u formua kurrë
ky Front, por u formuan tri ushtri pa udhëheqje të mirëfilltë
politike! Njëfarë udhëheqjeje politike ato patën,
por ato quheshin ”Drejtori Politike”, prapa së
cilave fshihej vetëm një parti politike – Lëvizja
Popullore e Kosovës (LPK)! Nuk mund të mobilizohet një
popull pa formuar frontin popullor, ku do të organizohen të
gjithë shqiptarët pa dallim krahine, feje, ideje e partie
politike! Asnjë parti politike, kushdoqoftë ajo, sado
e madhe dhe e mençur të jetë ajo, nuk mund ta bëjë
kurrë vetë mobilizimin dhe udhëheqjen e popullit
drejtë lirisë, çlirimit dhe bashkimit kombëtar.
Sepse çdo grup, organizatë, parti apo front i vetëm
shqiptar, që do të nisë i vetëm luftën
për çlirim dhe bashkim kombëtar do të dështojë,
sepse i duhet të luftojë në dy fronte: kundër
pushtuesëve sllavo-grekë dhe kundër shqiptarëve
që nuk janë për luftë çlirimtare! Kështu,
LPK-ja e ”fitoi” luftën, kurse LDK-ja e ”fitoi”
paqen! Ndërsa, Kosova dhe shqiptarët nuk e fituan as luftën
dhe as paqen, as lirinë dhe as pavarësinë, as shtetin
kosovar dhe as bashkimin kombëtar!!!
Të mos përsëriten gabimet e së kaluarës,
sepse do të përsëriten edhe dështimet! I forti
ose të vret, ose të fal, kurse i ligu as të vret
dhe as nuk të fal! Deri sot politikanët, udhëheqësit
dhe liderët shqiptarë s’janë treguar as të
fortë dhe as të ligj! Ata, ende, as nuk e kanë falë
dhe as nuk e kanë vrarë njëri-tjetrin! A ka burrë
e filozof, a ka Perëndi e Zot, që mundet t’ua caktojë
diagnozën politike e kombëtare prijësve dhe liderëve
tanë?! Vetëm uniteti politik brendashqiptar, vetëm
shtrirja burrërore dhe e sinqertë e dorës së
pajtimit midis udhëheqësve politik shqiptarë dhe
partive që ata udhëheqin do të bënte të
mundur që t’i thyejmë prangat e robërisë,
që t’i mundim pushtuesit dhe kolonizatorët e Shqipërisë
etnike dhe vetëm kështu do të bënim çlirimin
dhe bashkimin kombëtar. Rrugë tjerë nuk ka. Të
gjitha përpjekjet tjera arbitrare e të vetmuara janë
iluzioniste dhe të pasuksesshme.
Politikanët shqiptarë harruan se pa bashkim politik
nuk ka as bashkim ushtarak dhe pa bashkim politiko-ushtarak nuk
ka as çlirim dhe bashkim kombëtar, nuk ka Shqipëri
etnike! Dhe, fatkeqësisht, nuk pati unitet politiko - ushtarak
të shqiptarëve dhe të partive të tyre politike
as para dhe as gjatë betejave luftarake të viteve 1998-2001,
por pati përçarje, armiqësi, prapaskena, pati eksperiment…,
prandaj edhe nuk pati çlirim dhe bashkim kombëtar! Është
paradoksale dhe fatale, por është fakt i pa kontestueshëm
se, shqiptarët nuk i bashkoi as pushtimi e robëria sllavo-greke,
as kolonizimi e gjenocidi i armiqëve, as lufta çlirimtare,
as paqa demokratike dhe as pena e pushka e lirisë!!! Dhe tani
shtrohet pyetja hamletiane: Vallë, kush, kur dhe si mund t’i
pajtojë e bashkojë shqiptarët, qoftë edhe përkohësisht,
derisa ata të fitojnë lirinë, pavarësinë
dhe bashkimin e tyre të vërtetë kombëtar?! A
ka politikan, filozof, sociolog, psikolog e antropolog, me gradë
shkencore, që mund t’i japë përgjigje kësaj
pyetjeje? Nuk pati dhe nuk ka pajtim dhe unitet vëllazëror
e patriotik midis shqiptarëve, prandaj vazhdoi e vazhdon edhe
më tej pushtimi, robëria e neokolonializmi i shqiptarëve
dhe trojeve të tyre etnike, por tani në forma të
reja, me emra të rinj dhe me terminologji të re politiko-juridike!
Lufta e ashpër politike, armiqësia dhe xhelozia
në mes udhëheqjeve të partive politike kosovare vazhdon
edhe sot me të njëjtën egërsi, si para dhe gjatë
luftës, e cila shprehet përmes grindjeve të përditëshme
në media të shkruara dhe elektronike, në seancat
e mbledhjeve të Kuvendit të Kosovës dhe përmes
krimit të shpeshtë politik! Kjo luftë politike e
ashpër dhe e pakompromis, kjo urrejtje organike reciproke e
pashpjegueshme (!), po të mos ishin ndërkombëtarët
në Kosovë, që moti do të ishte shndërruar
në një luftë të përgjakshme civile e vëllavrasëse
për pushtet e dominim, si ajo e viteve 1944 - 1945 në
Shqipëri! Apo si ajo e marsit të vitit 1997, po në
Shqipëri! Shkalla e unitetit dhe e bashkëpunimit ndërshqiptar
nuk është aspak më stabile dhe më e mirë
edhe në Shqipëri, Iliridë, Kosovë Lindore dhe
në Malësi të Madhe! Anembanë Shqipërisë
etnike vlon si kazan armiqësia, shpërthen si vullkan urrejtja
dhe bën kërdinë tradhëtia e shqiptarëve
ndaj shqiptarëve!!!
Shqiptarët, në të gjitha trojet e Shqipërisë
etnike, i ndanë një mal i lartë me armiqësi
e përçarje dhe një det i thellë me grindje
dhe urrejtje reciproke! Ky ”mal” duhet sa më parë
të bëhet shkrumb e hi dhe nga hiri të mbi, jo mal
përsëri, por një fushë e gjerë me lule
të miqësisë dhe unitetit ndërshqiptar. Ky ”det”
duhet të shterrohet gjer në fund dhe të mbushet me
pajtim e dashuri të shqiptarëve për shqiptarët,
të cilët vetëm në këtë mënyrë
do të mund të fitojnë lirinë e pavarësinë,
do të bëjnë bashkimin kombëtar, tokësor
e shtetëror të Shqipërisë etnike. Burimi i robërisë
së Shqipërisë etnike është te përçarja
dhe armiqësia e shqiptarëve! Kurse burimi i lirisë
së Shqipërisë etnike është te pajtimi dhe
uniteti i shqiptarëve. Shqiptarët e kanë në
dorë, që të vendosin vetë, se në cilin
„burim“ do të shkojnë të pijnë ”ujë”.
Për t’u bërë Shqipëria Etnike duhet që
të bashkohen shpirtërisht, politikisht, ekonomikisht dhe
ushtarakisht të gjithë shqiptarët anembanë botës.
Duhet një ushtri kombëtare prej më se gjysmëmilioni
ushtarësh, sepse duhet të luftohet kundër 5 shtetesh
kolonialiste përnjëherësh! Për Shqipërinë
etnike duhet të luftojnë të gjithë shqiptarët
e kësaj dhe “asaj bote”, të gjallë e
të vdekur! Shqiptarët e vdekur, si dhe dëshmorët
dhe heronjtë e rënë të këtij populli duhet
patjetër të “ringjallen”, që të
zgjojnë nga gjumi i përmortshëm shqiptarët e
gjallë, që t’ua rikujtojnë shqiptarëve
harrestarë se janë të robëruar, të kolonizuar
e të pushtuar! T’ua rikujtojnë shqiptarëve
deviatorë se, përse u derdh nga ata gjaku arbëror
ndër shekuj e mijëvjeçarë…, që
t’i ringjallin shqiptarët e vdekur për së gjalli!
Vetëm po të ndodhë ky fenomen natyror dhe kjo mrekulli
hyjnore, vetëm atëherë mund të çlirohen
dhe të bashkohen Shqiptarët dhe Shqipëria etnike.
Kështu, derisa shqiptarët nuk i bashkojnë forcat,
zemrat, mendjet dhe armët e tyre, jo si fise e popull, por
si komb, nuk do të fitojnë kurrë lirinë, nuk
do të formojnë kurrë Shqipërinë etnike,
por do të rrokullisen e zvarrisen ndër shekuj e mijëvjeçarë,
si gjer tani: disa në liri (Shqipëria londineze), disa
nga robëria në liri (Kosova shtet), disa nga robëria
në gjysmëliri (Ilirida), dhe disa nga robëria në
robëri (Çamëria, Kosova Lindore dhe Malësia
e Madhe)…..!
Shkruar në Janar – Mars 2004
|